Robert Moses heeft misschien wel de meeste invloed gehad op hoe New York er nu uit ziet.
Maar Robert Moses was geen president, gouverneur of burgemeester. Hij was ook geen bouwer of architect. Hij werkte bij de overheid. Hij was een ‘city planner’.
Hij heeft in een wereld vol politieke machtspelletjes een ‘city planner’-imperium opgebouwd. Een imperium gebouwd op macht. Hij heeft tientallen enorme parken, zwembaden en snelwegen aangelegd. Hij heeft tienduizenden mensen noodgedwongen laten verhuizen. Hij kreeg het voor elkaar om zijn organisatie geheel onafhankelijk te maken van de overheid. En hij verdiende jaarlijks tientallen miljoenen, dankzij tolwegen.
Hij kocht mensen om, speelde in op zelfinteresse, chanteerde mensen en liet zijn furie los op mensen die hem tegenwerkten.
The Power Broker
Zijn reis naar macht en zijn gebruik (of beter gezegd, misbruik) van macht wordt beschreven in het boek ‘The Power Broker’.
Wat ik interessant vond is dat New York er heel anders uit kon zien, als één telefoontje niet was gepleegd.
Want voor dat telefoontje had hij niets van de grond gekregen.
Hij heeft het geprobeerd. 100%. Hij bood gratis aan om te werken bij de ‘city planner’-afdeling (zijn moeder steunde hem financieel). Hij was slim, werkte hard, las enorm veel en wist misschien het meeste van heel Amerika over zijn vakgebied. Hij was aangenomen om een plan te maken voor standaardisatie in de overheid. Simpel gezegd: Iedereen met dezelfde baan zou hetzelfde moeten verdienen en je zou alleen gepromoveerd mogen worden op basis van kwaliteit, niet door vriendjespolitiek.
Hij ging de strijd aan met grote machtsblokken, tientallen overheidsafdelingen en tienduizenden werknemers (die mogelijk achteruit gingen qua inkomen (of zelfs ontslagen worden) door zijn plannen), bewapend met logica (en arrogantie). Hij wou geen compromissen sluiten. Hij wist dat hij gelijk had.
En hij werd moeiteloos van het speelbord geschoven.
Zijn ‘reforms’ – waar hij 4 jaar aan heeft gewerkt – werden verwaterd met uitzonderingen, lafjes opgepakt door bewust hardleerse afdelingshoofden en vervolgens gecanceld toen de oppositie aan de macht kwam. Zijn plannen werden samen met hem de deur uitgegooid. En hetzelfde gebeurde met hem en zijn efficiëntievoorstellen bij zijn volgende twee banen.
En dat kon het verhaal zijn.
Hij wou de wereld veranderen, maar kwam te kort.
En toen was er een turningpoint. Hij werd twee weken voor zijn 30ste verjaardag opgebeld door Belle Moskowitz. Belle was een politieke adviseur van een Al Smith (een upcoming politici die in zijn leven vier keer de gouverneur van New York werd).
Belle Moskowitz snapte hoe de politiek echt werkte. Belle wist hoe ze iets van de grond kreeg. Dankzij Belle Moskowitz leerde Moses deel te nemen aan het machtsspelletje. Hij leerde het belang van hebzucht, zelfinteresse en de behoefte aan macht. En toen begon zijn reis naar macht.
Maar wat als Belle niet had gebeld?
En waarom belde Belle hem? Er waren talentvollere mensen beschikbaar. Sure, de man van Belle kende Mozes. Maar die kende ook die andere talentvollere mensen.
Zag Belle de potentie van Moses? Was de beslissing toevallig? Kwam het door zijn inzet in de jaren dat hij aan die reforms werkte? Door zijn scriptie? Of was het omdat de man van Belle Mozes iets beter kende dan de andere kandidaten?
Of was het simpelweg een kwestie van geluk?
Wat is de les?
- Het belang van zelfinteresse?
- De rol van geluk?
- Het belang van netwerken?
- Het belang van hard werken en opoffering?
- Het belang van zelfstudie?
- Dat de toekomst van een persoon nog niet vast staat op hun 30ste? Toen hij 30 was, was hij niet zo veel. Hij had 0,0 bereikt. Tig jaar later kon hij strijden met een president (over een politieke kwestie) en winnen.
Wat is de les?
Ik weet het niet. You tell me.